कृतार्थ

रोज रोज तेच सारे, तेच ऊन तेच वारे
तेच रोजचे पोळणे आणि रोजचे शहारे
झाड पुरते वठले, फांदी फांदी सुकी.. मुकी..
बोल फुटण्या मुळांत ओल उरे ना तितुकी
ऋतू येतात जातात, जगरहाटी चालते
क्षीण खोड कसेबसे देह आपला तोलते
कधी एखादी वेल्हाळ शीळ येते कानांवर
स्मरतात अंधुकसे गेले हिरवे बहर
अर्थशून्य भासे सारा आता फांद्यांचा पसारा
नाही पांथस्थां सावली नाही पाखरां निवारा
भार होऊन भुईला आता नको होते जिणे
काय झाडाच्या हातात रुजणे वा उन्मळणे?
आणि शेवटी एकदा तो ही दिस उजाडतो
चुलीसाठी कुणी त्याला चार लाकडे मागतो
घाव निर्दय तरीही आता वाटतात हवे
जळताना जगण्याला अर्थ लाभलेले नवे
झाड कृतार्थ हासते राख राख झाल्यावर
त्याचे गाणे आता गाते चुलीवरची भाकर..